دیالکتیک

فارسی

ریشه لغت

• فرانسوی

آوایش

• /دیالِتیک/

اسم مرکب

دیالکتیک (منطق)‎ (فلسفه)‎

1. (منطق): شیوه گفتگو و جدل منطقی برای رسیدن به حقیقت. بحث و جدل.‌ روش بحث و مناظره.
2. (فلسفه): نظریه فلسفی گئورگ‌هگل ۱۸۳۱ ـ ۱۷۷۰ میلادی که بر اساس آن، سیر اندیشه از طریق بیان تز (نهاد) و بدست آوردن نتیجه منطقی منجر می‌شود.
3. (فلسفه): نظریه فلسفی کارل‌ماکس ۱۸۱۸ - ۱۸۸۳ میلادی که بر اساس آن، حقایق جهان از طریق اصول چهارگانه تکامل، وحدت، اضداد، درگیری اضداد، و جهش توجیه می‌شود.
4. تضاد بین دو نیروی درگیر که عامل تعیین کننده در کنش متقابل است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین