ذوالجلال

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /ذُل/جلال/

صفت مرکب[ویرایش]

ذوالجلال

  1. (قدیم): صفات خداوند، دارنده جلال، صاحب بزرگی و عظمت. ارج و قرب مضاعف یافتن.
    ذوالجلال ممکن است به دو قسمت ذُل - جلال قابل تجزیه باشد و ذُل در اصطلاح فوق حاکی از دو برابر شدن و مضاعف در زبان معیار باستان است.
    از پای تا سرت همه نور خدا شود.....در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی [۱]

پانویس[ویرایش]

  1. بزعم حافظ ذوالجلال همان انوار خداوندی یا راه نیکی‌ها است‌

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین