رش

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /رَش/

اسم

رَش

1. نام یکی از شهرهای شمالی ایران مرکز استان گیلان، شهر رشت.
2. پشته. زمین پشته‌پشته. نک ریش.
3. نام روز هجدهم از هر ماه شمسی.

اسم

رُش

1. مخفف رشد یا رُشت، رُست.
2. چشم غره، نگاه خشمگین.
3. نوعی جامه ابریشمین گرانبها.
4. بازو.
5. واحد طول، از نوک انگشت میانه تا آرنج.

مصدر لازم

1. چکیدن آب و خون و اشک.
2. باران اندک اندک و ریزه باریدن.
3. آب پاشیدن. آب زدن به متاع برای سنگین شدن آن.

• عربی

اسم

1. باران اندک اندک و ریز. مفردِ رشاش.

صفت

1. خرمایی

• کردی

صفت

رَش

1. سیاه

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین