زای
فارسی
[ویرایش]ریشه شناسی
[ویرایش]- نیاهندوایرانی
آوایش
[ویرایش]- [زای]
صفت
[ویرایش]زای
- کنایه از پستی و جلب بودن فرد سوم هنگام گفتگوی دو نفر.
- بارزترین مثال برای تفهیم مخاطب در هنگام محاوره اشاره به خربزه شیرین است ولی وقتی فاسد شد تلخترین است.
ربشه شناسی ۲
[ویرایش]- فارسی
اسم
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-94-5
––––
برگردانها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||