شبانکاره

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /شَبان/کارِه/

صفت‌ نسبی

شبانکاره

1. (قدیم): کسی که به شغل شبانی اشتغال داشته باشد. چوپان.

طوایف

1. ملوک شبانکاره، سلسله‌ای که از سال ۴۴۸ تا سال ۷۵۶ هجری قمری، از ملوک ایران بشمار می‌رفتند.
2. ایل شبانکاره (غرب)، تیره‌ای از تیرهٔ گوران در کردستان و کرمانشاه.
3. ایل شبانکاره ماهیدشت یکی از ایل‌های کُرد در منطقه ماهیدشت و سرفیروزآباد کرمانشاه است
4. ایل شبانکاره (فارس)، از طوایف ساکن استان فارس

نام‌جا

1. بخش شبانکاره، در شهرستان دشتستان استان بوشهر در جنوب کشور ایران.
2. شبان‌کاره (روانسر) روستایی در دهستان قوری قلعه بخش شاهو شهرستان روانسر استان کرمانشاه
3. شبان‌کاره (مشهد) روستایی در دهستان طوس بخش مرکزی شهرستان مشهد استان خراسان رضوی.

مترادف‌ها

• شبان، شبانی، شبانکارگی