شبان
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /شَبان/
اسم
[ویرایش]
شبان
- (قدیم): آنکه گوسفندان را به چَرا می‌برد و از آنها مواظبت می‌کند. چوپان
- شبان ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش شهَ - بان قابل تجزیه باشد و بان به معنی پاییدن، مواظبت کردن بوده است.
واژه‌های مشتق شده
[ویرایش]برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین