شکستن

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /شِکَستَن/

مصدر فعل متعدی

شکستن

1. مربوط به شکست؛ چیزی را با ضربه به صورت قطعه‌های کوچک درآوردن، قطعه قطعه کردن، خُرد کردن.
2. ضربه یا فشار وارد کردن به چیزی و شکاف یا تَرَک در آن ایجاد کردن و از حالت طبیعی یا عادی خارج کردن. تا کردن، مغلوب کردن، شکار کردن.

مصدر لازم

1. خرد شدن. مغلوب شدن. تعظیم کردن، دو تا شدن. تکیده شدن.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین