فرّ

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /فَرّ/

صفت

فرّ

1. اصطلاحی آیینی در دوران ایران باستان، که بود آن نشانه محبوبیت و فقدان آن موجب نفرت.

   بر آتش بر افگن یکی پرّ من/ ببینی هم اندر زمان فرّ من. «فردوسی»

جستارهای وابسته

• فِرّهَ، فرّه ایزدی، فرّه کیان، فرّه موبدان

منابع

• شاهنامه