قید

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /قِید/

اسم

قید

1. بند، زنجیر. به صورت جمع: قیود، اقیاد.
2. شرط، عهد، پیمان.
3. کلمه‌ای است که غیر از اسم کلمات دیگری مانند فعل و صفت، را به زمان، مکان یا حالت خاصی مقید سازد.

---

برگردان‌ها

ایتالیایی: avverbio vincolo انگلیسی:bond bondage tie stipulation shackle rocker reservation qualification proviso modality manacle hamper encumbrance constraint clog bridle

bond bind assurance adverb uncoditioned slipshod remiss provision insouciant harum scarum fetter easygoing categorical categoric unihibited unihibit unconditional stipulate

covalent bond alive unfetter undeeded disengage disencumber aboveground loose disengagement clamp secularize bail out time card zeugma imagism

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس

زبان دیگر

• بهاری

آوایش

• /قِید/

اسم مصدر

قید

1. مترادف کلمه دستوری برگرد، زمانی صرف می‌گردد که بخواهند کس یا کسانی از انجام فعلی منع کنند.

   قید گِدمَع خطر دِ.

   برگرد نرو خطر داره.