محاورت

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /محاوَرَت/

اسم مصدر[ویرایش]

محاورت

  1. (قدیم): محاوره.
    فصلی که در همان روز اتفاق بیاض افتاد در حسن معاشرت و آداب محاورت. «سعدی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن