مضارع

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /مُضارِع/

اسم

مضارع

1. (ادبی): در دستور زبان، فعلی که بر زمان حال و آینده دلالت میکند و از بُن مضارع فعل باضافه شناسه ساخته میشود، گاهی به اوّل فعل مضارع «می» و گاهی «ب» اضافه می‌شود، مانند خورَد، رَوَد، می‌خورَد، می‌رود، بخورد، برود.
2. صیغه‌ای از فعل که به زمان حال یا آینده دلالت کند. مانند شونده.

عروض

1. در عروض، یکی از بحرهای نوزده‌گانه شعر فارسی، که وزن اصلی آن «مفاعیلن فعالان مفاعیلن فاعلاتن» است.

   وزن‌های رایج آن عبارتند از: «مفعولُ فاعلاتن مفعولُ فاعلاتن»، «مفعولُ فاعلاتُ مفاعیلُ فاعلن (فاعلاتن)»، و «مفعولُ فاعلاتُ مفاعیلن».

صفت

1. در بدیع، ویژگی نوعی جناس که در آن دو طرف جناس در یک حرف مختلف باشند و آن حرف که در آن مختلف هستند، قریب‌المخرج باشد. مانند آوردن حال و خال در یک بافت ادبی؛ مقابل لاحق.

واژه‌های مشتق شده

• مضارع اخباری، مضارع التزامی، مضارع ساده، مضارع مستمر، مضارع ملموس

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین