مغبچه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /مُغ/بچّه/

اسم

مغبچه

1. بچه مغ، کاهن یا روحانی زرتشتی بعد از ترویج اسلام در ایران.
2. پسر بچه‌ای که در میخانه‌ها خدمت می‌کرد، باده فروش.

   آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش.....گفت بیدار شو ای رهروی خواب آلوده (حافظ)

3. (جمع): مغبچگان.

منابع

• فرهنگ لغت معین