مغیلان

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /مُغیلان/

اسم

مغیلان (گیاهی)‎

1. درختچه‌ای با خارهای بسیار که در بیابان‌ها می‌روید، خارشتر.

   یارب این کعبه مقصود تماشاگه کیست/ که مغیلان طریقش گل و نسرین من است. «حافظ»

2. مخفف امُ غیلان، به معنی مادر غولان.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن