مهتر

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /مِهتَر/

اسم

مهتر

1. آنکه اسب را تیمار و حفاظت می‌کند، جمع مهتران.
2. (قدیم): نام و عنوانی برای پیغمبران بویژه پیغمبر اسلام.

صفت

1. سرور، رئیس.بزرگتر، مسن‌تر.

   برادر که مهتر به خاور به رنج/ به سر بر ترا افسر و زیر گنج «فردوسی»

واژه‌های مشتق شده

• مهتری، مهتران، مهترانه، مهترنژاد، مهترزاده، مهترباشی

---

برگردان‌ها

انگلیسی:major senior hostler groomsman

groom yard man ostler stabler

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ شاهنامه