میوه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /مِیوِه/
اسم[ویرایش]
میوه
- (گیاهی): بخشی از پیکر گیاهان نهان‌دانه که از رشد تخمدان بوجود می‌آید و دانه یا دانه‌های گیاه را در برمی‌گیرد و بعضی انواع آن خوراکی است؛ بار، ثمر.
- میوه ممکن است در زبان معیار باستان بصورت مَی‌وَ تلفظ می‌شده که کنایه از دادن نوشیدنی رایج آن دوران است.
استعاره[ویرایش]
- میوه دی دل کنایه از: فرزند.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین