نور
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /نور/----/نور (جمع انوار)
اسم
[ویرایش]
نور
- (فیزیک): ترکیبی از دو میدان مرتعش الکتریکی و مغناطیسی عمود بر یکدیگر که به سبب وجود آن می‌توان اشیاء را دید؛ روشنایی، فروغ، شعله. مقابل تاریک، ظلمت.
- سوره بیست و چهارم از قرآن کریم.
- قدرت دید، سو.
- رونق، جلوه.
ریشه شناسی۲
[ویرایش]- شکوفه، شکوفه سپید، غنچه.
واژه‌های مشتق شده
[ویرایش]––––
برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن