نور
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /نور/----/نور (جمع انوار)
اسم[ویرایش]
نور
- (فیزیک): ترکیبی از دو میدان مرتعش الکتریکی و مغناطیسی عمود بر یکدیگر که به سبب وجود آن می‌توان اشیاء را دید؛ روشنایی، فروغ، شعله. مقابل تاریک، ظلمت.
- سوره بیست و چهارم از قرآن کریم.
- قدرت دید، سو.
- رونق، جلوه.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
- شکوفه، شکوفه سپید، غنچه.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن