هاتف
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
فارسی[ویرایش]
ریشه شناسی[ویرایش]
- پیش هند و ایرانی
آوایش[ویرایش]
- [ها/تُف]
صفت[ویرایش]
هاتف
- همیشه تُف انداز، به هرچی تف کردن، خصلت گندی که برخی در پاسخ تلویحی به موردی ابراز می‌نمایند.
- در جامعه تمدن‌های بین‌النهرین مقام شامخی بوده و برخی کاهنان معابد بویژه در زمان اسرحدون یکی از پادشاهان آشور ملقب به هاتف بودند.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
- عربی
اسم[ویرایش]
هاتِف
- آواز دهنده، آواز کننده.
منابع[ویرایش]
- تاریخ ماد: ISBN 964-445-106-6
- فرهنگ لغت معین
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
Translations
|