هوو

فارسی

ریشه لغت

• پارسی میانه (پهلوی)

آوایش

• /هَوو/

اسم

هوو

1. وسنی، دو زن که یک شوهر داشته باشند؛ هم‌شوهر.
2. هَووْ: در گویش گنابادی یعنی هاون ، هاوَنگ.

ریشه‌شناسی۲

1. از شکل آغازین هبو‎ (habō) از پارسی میانه [script needed] (hbwk' /habōg/) از نیا-ایرانی *hapáθniH, از نیا-هندو-ایرانی *sapátniH (“هم‌شوی، هوو”) از نیا-هندو-اروپایی *sapótnih₂ (“هوو”), ساخته شده از *sa- (“هم-”) + *pátniH (“زن”). هم‌ساخت با اوستایی 𐬵𐬀𐬞𐬀𐬚𐬥𐬍‎ (hapaθnī, “co-wife”), پشتو بن‎ (bën), کردی مرکزی هه‌وێ‎‎ (hawē) و بلوچی ہپوک‎‎ (hapók).

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: man two women
• گنابادی: hawo

منابع

• فرهنگ لغت معین