واعظ

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /واعِظ/

1. جمع وعاظ؛ پند دهنده.

   برو بکار خود ای واعظ این چه فریاد است.....مرا فتاده دل از ره تُرا چه افتاده است (حافظ)

جستارهای وابسته

• وعظ، موعظه، واعظان

برگردان‌ها

ترجمه‌ها
انگلیسی:preacher preacher lay reader

منابع

• فرهنگ لغت معین