پراگنده

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /پَراگَندِه/

صفت مفعولی

پراگنده

1. غمگین، پریشان. تلف شده. گوناگون، متفرق. پراگند، پراکنده.

   همه یال اسپان پر از مُشک و مَی/ پراگنده دینار در زیر پی «فردوسی»

قید

1. شیفته، شوریده. مشهور، معروف.

منابع

• فرهنگ لغت معین/شاهنامه