پیر

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /پِیر/

صفت

پیر

1. آنکه یا آنچه زمان زیادی از عمرش گذشته است، سالخورده.
2. (تصوف): آنکه مراحل سیر و سلوک را پشت سر گذاشته و سالکان و صوفیان طریقت را راهنمایی و هدایت می‌کند.مراد، مرشد، شیخ، دانا، خردمند.
3. پیَّر: در گویش گنابادی یعنی پدر ، بابا.

استعاره

1. پیرِ ... کسی در آمدن متحمل رنج فراوان شدن.
2. پیرِ ... کسی را در آوردن کسی را به سختی اذیت کردن.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین