چای
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ چای دارد |
آوایش[ویرایش]
- /چای/
اسم[ویرایش]
چای
- دَم کرده برگ‌های خشک شده گیاهی به همین نام در آب جوش که به صورت نوشیدنی گرم استفاده می‌شود و تحریک کننده و دارای مزه گس است.
- چای کلمه‌ای خالص و در زبان معیار باستان به معنی رود خروشان بوده است، همچنین اطلاق این کلمه به چای نوشیدنی، بیشتر به سبب فواره چای از لوله قوری بوده که در ذهن تداعی همان رود خروشان بوده است.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
- مأخوذ از چینی، کلمه چای از گویش چینی جنوبی به فارسی آمده است. در گویش چینی شمالی به آن تی گفته می‌شود که به همان شکل وارد انگلیسی شده است. چای درختی است کوچک دارای برگ‌های سبز و دندانه‌دار. گل‌هایش سفید و معطر در جاهای معتدل و مرطوب می‌روید. برگ‌هایش را هر سال می‌چینند و در ماشین‌های مخصوص تخمیر و خشک می‌کنند و سپس آن را دم کرده و مصرف می‌کنند.
- چایی که آن را شیرین نکرده‌اند و با حبه قند نوشیده می‌شود. چای فوری پودری که با حل کردن در آب جوش به صورت چای آماده درآید. ؛ چای کیسه‌ای خرده چای خشک که درون کیسه نازک کوچکی جای دارد و برای استفاده آن را در آب جوش اندازند.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین