چای

فارسی[ویرایش]

اسم[ویرایش]

مأخوذ از چینی،کلمه چای از گویش چینی جنوبی به فارسی آمده است. در گویش چینی شمالی به آن تی گفته می شود که به همان شکل وارد انگلیسی شده است. چای درختی است کوچک دارای برگ‌های سبز و دندانه دار. گل‌هایش سفید و معطر در جاهای معتدل و مرطوب می‌روید. برگ‌هایش را هر سال می‌چینند و در ماشین‌های مخصوص تخمیر و خشک می‌کنند و سپس آن را دم کرده و مصرف می‌کنند. ؛ ~ قندپهلو (دیشلمه).

چایی که آن را شیرین نکرده‌اند و با حبه قند نوشیده می‌شود. ؛ ~ فوری پودری که با حل کردن در آب جوش به صورت چای آماده درآید. ؛ ~کیسه‌ای خرده چای خشک که درون کیسة نازک کوچکی جای دارد و برای استفاده آن را در آب جوش اندازند.