چخ
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
آوایش[ویرایش]
- /چِخ/
اسم[ویرایش]
چخ
- کلمه‌ای است که برای نهیب زدن به سگ و راندن او گویند.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
چَخ
- غلاف کارد، شمشیر و مانند آن.
- چرک، ریم.
صفت[ویرایش]
- کوشش، سعی.
- خصومت، جنگ.
زبان دیگر[ویرایش]
- بهاری
قید[ویرایش]
چِخ
- بُرو بالا، بالا بیا، هنگام از دیوار بالا رفتن یا از چاه درآمدن کسی صرف می‌گردد.
- چِخ گِؤرَگ دِ.
- درآ بیرون ببینم.
- چِخ گِؤرَگ دِ.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین