کان
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [کان]
اسم[ویرایش]
کان
- (علوم‌زمبن): معدن. جایی که از آن فلزات و شبه فلزات استخراج کنند.
- کان به گوهر کردن کنایه از: به نوایی رسیدن.
- پسوند صفتی- مکانی مانند ملکان، اردکان.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ کوچک زبان پهلوی
- فرهنگ واژه های اوستا