کاوه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /کٰاوِه/
اسم خاص[ویرایش]
کاوه
- کاوه ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش کا - وَ قابل تجزیه باشد و مفهوم از آن پیشوای دهنده است.
- چو کاوه برون شد ز درگاه شاه/ بَرو انجمن گشت بازارگاه «فردوسی»
ریشه‌شناسی۲[ویرایش]
- پشتو
اسم[ویرایش]
- جستجوگر.
مترادف‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5