کاوه
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /کٰاوِه/
اسم خاص
[ویرایش]
کاوه
- کاوه ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش کا - وَ قابل تجزیه باشد و مفهوم از آن پیشوای دهنده است.
- چو کاوه برون شد ز درگاه شاه/ بَرو انجمن گشت بازارگاه «فردوسی»
ریشه‌شناسی۲
[ویرایش]- پشتو
اسم
[ویرایش]- جستجوگر.
مترادف‌ها
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5