گرفتن
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /گِرِفتَن/
مصدر فعل متعدی
[ویرایش]
گرفتن
- با دست یا با وسیله‌ای چیزی یا کسی را نگهداشتن، دست یا وسیله‌ای را به چیزی یا کسی گیر دادن و آن را نگهداشتن. ستاندن به چنگ آوردن، دریافت کردن.
ریشه‌شناسی
[ویرایش]- پهلوی: garaftan، پارسی باستان: ریشه گْرَب(grab) (گرفتن)، ماده مضارع گَربایَ (garbāya)، اوستایی: ریشه گْرَب (-grab) (گرفتن، ستاندن)، ماده مضارع(-gәrәbaya)، از ایرانی باستان: ریشه (-grab) (گرفتن، نگه داشتن)، مشتق از هندواروپایی: ریشه (-ghrebh)/(-gherbh) با گسترش ريشه به صورت (-ghrebhā)
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین