یم
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /اِیم/
شناسه
[ویرایش]
یم
- به همراه بن مضارع و ماضی می‌آید و نشانه اول شخص جمع است. خوریم، خوردیم، نشستیم.
زبان دیگر
[ویرایش]- عربی
اسم
[ویرایش]یَم
- دریا.
- تلفظ درست و باستانی این کلمه یِم بوده که در زبان معیار باستان مفهومی متفاوت داشته‌است.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن