یم
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /اِیم/
شناسه[ویرایش]
یم
- به همراه بن مضارع و ماضی می‌آید و نشانه اول شخص جمع است. خوریم، خوردیم، نشستیم.
زبان دیگر[ویرایش]
- عربی
اسم[ویرایش]
یَم
- دریا.
- تلفظ درست و باستانی این کلمه یِم بوده که در زبان معیار باستان مفهومی متفاوت داشته‌است.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن