باخل

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /باخِل/

صفت

باخل

1. تنگ چشم، گرسنه چشم، حسود. بخل.

• اوستایی

اسم

1. در متون اوستای دوران اشکانیان بویژه زمان ولخش (بلاش‌اول)، سده اول میلادی و دوران رواج زبان پارسی میانه ثبت شده‌است.

کهن‌واژه

1. به نظر می‌رسد منظور از باخِل بالا آمدن خورشید و تماشای جهان بوده است، چونکه همیشه از جهت مشرق اتفاق می‌افتاده به باخل، یعنی نگاه کننده اطلاق شده است.
2. مترداف با بلخ عنوان شده اما نادرست است. در زبان بهاری ایستاده کسی را برانداز کردن است. مترداف‌های آن باخدِ، باخدی، باخدِر یا همان باختر است.

---

ترجمه
انگلیسی: look پارسی میانه (پهلوی): bàxϑi

منابع

• فرهنگ لغت معین/ تاریخ ماد ISBN 964-445-106-6