آهو
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /آهو/
اسم
[ویرایش]
آهو
- (جانوری): جانور پستاندار و نشخوار کننده که جثه آن به اندازه بُز است و دست و پای بلند و موی کوتاه دارد و چشمانش به زیبایی معروف است.
- جانوری از خانواده تهی شاخان، جزو راسته نشخوارکنندگان که اقسام مختلف دارد و عموماً دونده بسیار سریع و چابک و دارای دست و پای بلند و چشمان زیباست. غزال، مارال. آهو بره.
صفت
[ویرایش]- عیب، نقص. بیماری، مرض. بد، ناپسند.
- از آهو همان کش سپیدست موی/ چنین بود بخش تو ای نامجوی «فردوسی»
مثل
[ویرایش]
- پشت آهو بسته بودن کنایه از: دور از دسترس بودن.
برگردان‌ها
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ شاهنامه