جان

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /جان/

اسم

جان

1. عامل، نیرو، یا حالتی موجود در هر جاندار که موجب زنده ماندن اوست؛ روح انسانی، نفْس.

مثال

1. جان دادن و قبض را گرفتن کنایه از: مردن، جان به عزراییل تسلیم کردن.
2. جان به طاق افکندن کنایه از: حالت احتضار و مرگ داشتن.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین