خوشبخت

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /خوش/بَخت/

صفت مرکب

خوشبخت

1. ویژگی آنکه به جهت داشتن مجموعه‌ای از امتیازات و امکانات مادی و معنوی، در آرامش و رفاه زندگی می‌کند، یا جهت داشتن ویژگی روانی، از زندگی راضی است. مقابل بدبخت.

   خوشبخت از دو کلمه خوش - بخت شکل گرفته و به معنی دارنده بخت و اقبال نیکو‌ است.

2. نیک‌بخت، خوش اقبال.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین