دهقان
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /دِه/قان/
صفت نسبی[ویرایش]
دهقان
- صاحب ده. روستایی، کشاورز. جمع: دهقانان، دهاقنه، دهاقین.
- نگر تا سخنگوی دهقان چه گفت/ که راز دل آن دید کاو دل نهفت «فردوسی»
- (قدیم): ایرانی، حافظ سنن و روایات ایرانی.
برگردانها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- زبان معیار باستان
آوایش[ویرایش]
- /دِق/آن/
اسم مرکب[ویرایش]
دهقان
- ممکن است حرف ه اضافه شده باشد، و بدون آن به معنی دق کردن، یا از دق جان بجان آفرین تسلیم کردن، دقمرگ شدن است.
- بدین سبب روستائیان قدیم به دقان شهره شدند که حتی در عمرشان یک روز خوش هم نداشتند و این بیشتر بخاطر غارت دسترنج یکساله توسط حاکم، ارباب، گزمه، مامور مالیات و انواع و اقسام مدیران رسمی و غیر رسمی و بوروکراسی قدیم بود.