دق

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه شناسی[ویرایش]

  • نیاهندوایرانی

آوایش[ویرایش]

  • [دِق]

اسم[ویرایش]

دق

  1. افسردگی، ناتوانی، و نزاری شدید که بر اثر اندوه به وجود می‌آید. دق کردن‌.
  2. دِقْ :(degh) در گویش گنابادی یعنی دلتنگی ، افسردگی ، غم هجران ، مردن از دوری معشوق
  3. دَقْ :(dagh) در گویش گنابادی یعنی تپه

اسم صوت[ویرایش]

دَقّ

  1. صدایی که از برخورد دو جسم محکم به یکدیگر یا در زدن ایجاد می‌شود؛ تق

ریشه‌شناسی۲[ویرایش]

  • عربی

مصدر متعدی[ویرایش]

  1. کوبیدن، کوفتن.

صفت[ویرایش]

(دِ ق یا قّ)

  1. باریک.
  2. اندک، کم.

اسم[ویرایش]

(دَ)

  1. دک: خواستن، سؤال کردن، گدایی کردن.

واژه‌های مشتق شده[ویرایش]

منابع[ویرایش]

––––

برگردان‌ها[ویرایش]