ه

فارسی

همچنین ببینید -ه

حرف

سی‌ و یکمین حرف از الفبای فارسی که در حساب ابجد برابر با عدد پنج است.

پسوند

[ـهِ]

1. نسبت و اتصاف: الف - به اسم عام پیوندد و صفت سازد: نبرده نبردی. ب - به اسم عام پیوندد و مفهوم اخص یابد: زرده. ج - به کلمة مرکب از عدد و اسم عام پیوندد و معنی مقدار دهد. (این نوع را هم «ها» ی مقداریه نامند)
2. به اسم ذات یا صفت مطلق ملحق گردد و تغییری ظاهراً در معنی کلمه و هویت دستوری ندهد: آشکار آشکاره.
3. به صفت مختوم به ین پیوندد: زرین ه.
4. به کلمة (صفت و اسم)
5. مختوم به ان جمع پیوندد، به دو صورت: الف - غالباً قید سازد: مرد ان ه. ب - گاه صفت سازد: استادانه.
6. شباهت (مانندگی): پایه.
7. دارایی و خداوندی: الف - به عدد پیوندد و اسم سازد: پنجه. ب - به عدد و معدود پیوندد و صفت سازد به معنی دارای آن عدد و معدود: دو دره. ج - گاه به اسم صوت پیوندد و اسم سازد: ترقه.
8. نام ابزار - به بن اکنون پیوندد و نام ابزار سازد: آتشزنه (بن اکنون از مصدر زدن + ه)، کوبه (بن اکنون از مصدر کوبیدن + ه)، کاوه (بن اکنون از مصدر کاویدن+ه)، لیسه (بن اکنون از مصدر لیسیدن + ه)، استره (بن اکنون از مصدر استردن + ه)، سمبه (بن اکنون از مصدر سمبیدن + ه)، دمه (بن اکنون از مصدر دمیدن + ه).
9. اسم مفعول - به آخر مصدر مرخم سوم شخص مفرد ماضی مطلق پیوندد و اسم مفعول سازد: آمده.
10. اسم فاعل - به آخر سوم شخص جمع مضارع پیوندد و اسم فاعل سازد: آینده.
11. اسم مصدر - به ریشة فعل + دوم شخص امر حاضر پیوندد و اسم مصدر سازد: پذیره.
12. اسم مکان - به آخر اسم یا صفت پیوندد و نام مکانی خاص گردد: انجیره.
13. معرفه - در تداول به آخر اسم یا صفت به جای موصوف پیوندد و افادة معرفه کند: آقاهه.
14. تحقیر - گاه در تداول به آخر اسم پیوندد و افادة تحقیر کند: پسره.

منبع

• فرهنگ لغت معین

گنابادی

شبه‌جمله

[هَ]

1. ها، هان، بفرمایید، بله؟، فرمایش؟

هندیرانی

پیشوند

• نیاهندوایرانی [هُـ] یا [هَـ] یا [هِـ]

1. خوب؛ نیکو:

   هژیر

   هویدا