شیوا
فارسی
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]- پهلوی
آوایش
[ویرایش]- /شِی/وا/
صفت
[ویرایش]
صفت
- فصیح. ظریف. بلیغ. نغز. خوب. جید. نیکو. شیوه شیوا. سخن شیوا.
- دهی است از بخش مرکزی شهرستان لاهیجان، آب از نهر کیاجو از رود سفیدرود.
مثال
[ویرایش]
- گشتم از یُمن مدحت شه دین -- در سخن بس تبستغ و شیوا. (منجیک)
زبان دیگر
[ویرایش]- هندی
اسم
[ویرایش]- سومین تشخص تثلیث هندی، خدای مخرب.
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین