عیان

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /عَ/یان/

اسم

,عیان

1. یقین در دیدار و مشاهده. دیدار.

صفت

عیان

1. واضح، آشکار، هویدا.
2. به چشم دیدن. به‌طور روشن و واضح، آشکارا.
3. (تصوف): کسب یقین از راه دیدار و مشاهده.

قید

1. ظاهر، آشکار.

زبان دیگر

• بهاری

1. اشاره به سوختن چیزی مثل چوب همراه با تعجب.
2. اشاره به فرد یا خانه بغل‌دستی همراه با تعجب.

   عیان ممکن است به دو بخش ع نشانه تعجب و یان که دست‌کم دو مفهوم سوختن و کنار یا بغل‌دست است، تجزیه گردد.

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن