میدان

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

اسم[ویرایش]

میدان

  1. محوطه‌ای معمولا به شکل دایره که محل برخورد چند خیابان است؛ فلکه.
    میدان ممکن است در زبان معیار باستان به دو قسمت مَی - دان قابل تجزیه باشد و حاکی از تاکستان یا باغات انگور گسترده بوده است.
  2. پهنه، عرصه، زمین یا محوطه بازی و مسابقه.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن
  • فرهنگ لغت معین