دان
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- نیاهندوایرانی
آوایش
[ویرایش]- /دان/
اسم
[ویرایش]
دان
- ریشه دانستن.
- دان ممکن در زبان معیار باستان به معنی قاب یا محافظ چیزی بوده باشد مانند قندان یعنی محافظ قندها.
- بذر، دانه گیاه.
صفت فاعلی
[ویرایش]- در ترکیبات به معنی «داننده» آید: حساب دان، ریاضی دان. قدردان.
زبان دیگر
[ویرایش]- عربی
- مفرد امر حاضر از «دانستن»
زبان دیگر
[ویرایش]- کردی
استعاره
[ویرایش]
- دانه پاشیدن کنایه از: تطمیع کردن و به جانب خود آوردن.
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین