دان

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /دان/

اسم

دان

1. ریشه دانستن.

   دان ممکن در زبان معیار باستان به معنی قاب یا محافظ چیزی بوده باشد مانند قندان یعنی محافظ قندها.

2. بذر، دانه گیاه.

صفت فاعلی

1. در ترکیبات به معنی «داننده» آید: حساب دان، ریاضی دان. قدردان.

زبان دیگر

• عربی

1. مفرد امر حاضر از «دانستن»

زبان دیگر

• کردی

1. دندان

استعاره

1. دانه پاشیدن کنایه از: تطمیع کردن و به جانب خود آوردن.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین