نادان

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /نا/دان/

صفت

نادان

1. آنکه در مسائل روزمره بویژه در امور اخلاقی از تشخیص نیک و بد عاجز است؛ جاهل، ابله.

   نادان ممکن است در زبان معیار باستان به صورت نا - دان ترجمه گردد و منظور از دان، دانستن، فهمیدن است که با نا معنی عکس یعنی نادانسته، نافهم است.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین