آتل
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فرانسوی
آوایش[ویرایش]
- /آتِل/
اسم[ویرایش]
آتل
- (پزشکی): قطعه محکمی برای بی‌حرکت ساختن قسمتی از بدن که در مواردی مانند شکستگی، دررفتگی، و آسیب‌های دیگر، دور عضو می‌بندند.
- ابزاری برای ثابت نگه داشتن اندام شکسته بدن.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- زبان معیار باستان
آوایش[ویرایش]
- /آت/ائل/
اسم مرکب[ویرایش]
آتل
- در زبان بهاری به معنی پریدن، بویژه پریدن با اسب از موانع است.
- صرف‌نظر از ریشه فرانسوی آتل، این کلمه در زبان معیار باستان دو مفهوم دارد. در گفتگو به معنی پریدن، یا بپر است، اما جنبه باستانی آن از دو کلمه آت - ائل شکل گرفته و معنی ایل اسب‌داران یا اسب‌سواران است. معنی دقیق آن در ریشه فرانسوی محفوظ مانده و ظاهرآً این قبیله مدام در معرض شکستگی و دررفتگی اعضا مواجه بودند که باید شکسته بندی یا آتل‌بندی می‌شدند.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ شمس