آشوفتن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

/آشوفتَن/

مصدر فعل لازم[ویرایش]

آشوفتن

  1. (قدیم): تندی کردن. آشفتن.
    دلیران به یک دیگر آشوفتند/ ... «فردوسی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین