آلاوه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
آوایش[ویرایش]
- /آلاوِه/
اسم[ویرایش]
آلاوه
- (قدیم): شعله آتش، زبانه آتش؛ الو.
- بصورت «آلاوهَ» در زبان بهاری به دو بخش آلا - وَ قابل تجزیه است؛ که مفهوم کلی از آن به معنی تهاتر، پایاپای و مانند آنها است.
- جایی که در آن آتش روشن کنند.
- احتمالاً از نیا-هندواروپایی -leh₂p*، همریشه با یونانی باستان λάμπω «درخشیدن»، لیتوانیایی lópė «نور»، لاتویایی lāpa «مشعل».
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین