آنین
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آ/نِین/
اسم[ویرایش]
آنین
- (قدیم): ظرف سفالی که در آن دوغ می‌ریختند و حرکت می‌دادند یا می‌زدند تا کَره آن جدا شود.
- خُم کوچک سفالین که دوغ را در آن می‌ریختند و آرام آرام تکان می‌دادند تا کره از آن جدا شود.
کهن واژه[ویرایش]
- آنین ممکن است در زبان معیار باستان به دو کلمه آن - نین قابل تجزیه است؛ که نین با تمدن نینوا و آنوبانی‌نی مرتبط است. نام ایزد یا ملکه‌ای بوده است.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس