از‌آخر‌اول‌بودن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /از/آخر/اول/بودن/

اسم مرکب[ویرایش]

از آخر اول بودن

  1. (طنز): آخرین نفر یا حائز آخرین رتبه بودن (شدن).
    تو که نابغه‌ای! همیشه از آخر اولی!

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن