جف
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
آوایش[ویرایش]
- /جِـُف/
اسم[ویرایش]
جف
- مترادف با جفت در زبان فارسی.
زبان دیگر[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /جُفّ/
اسم[ویرایش]
- هر چیز تُهی.
- کهن، سالخورده.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- /جَفَّ/
صفت[ویرایش]
- خشک، بی آب، پژمرده.
واژههای مشتق شده[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین