آرامگه

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آرام/گهَ/

اسم مرکب

آرامگه

1. (شاعرانه): آرامگاه.

   خرّم آن بقعه که آرامگه یار آنجاست. «سعدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس

زبان دیگر

ریشه‌ لغت

• بهاری

آوایش

• /آرام/گَه/

اسم مرکب

آرام‌گه

1. مترادف آرام بیا، یواش بیا، آهسته قدم بردار در زبان فارسی، که از دو بخش آرام - گهَ شکل یافته است.

مترادف‌ها

• دانشگه، یواشگه، تولگه