آرام‌بردن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آرام/بُردَن/

اسم مرکب[ویرایش]

آرام‌بردن

  1. قرار و آرامش و آسودگی را از میان بردن.
    با دل آرامی مرا خاطر خوش است/ کز دلم یکباره برد آرام را «حافظ»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن