آرایشگر

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آرایِش/گَر/

صفت فاعلی

آرایشگر

1. آنکه شغل او آرایش مو یا چهره است، سلمانی.

   با ... زلف‌های آراسته که گویی هم اکنون از زیر دست آرایشگر آمده. «بزرگ‌علوی»

2. سلمانی. آنکه آرایش کند، آرایش کننده، تزئین کننده، نیز دکوراتور.

مترادف‌ها

• آرایشی، آرایشگاه، آرایشگری

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: beautifier hairdresser hairdo

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین