آسا

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آسا/

اسم[ویرایش]

آسا

  1. (قدیمی): شکل و شمایل. خمیازه، دهان‌دره. زیب، زینت. وقار، تمکین.
  2. پسوند و جزء پسین بعضی کلمه‌های مرکب است که شباهت را می‌رساند مانند: رعدآسا. برق‌آسا.

فعل[ویرایش]

  1. بن مضارع آسودن.

کهن واژه[ویرایش]

  1. طرز، روش. آس.
  2. (لری): نام چوبی که در باور لرها مقدس است.

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • بهاری

آوایش[ویرایش]

  • /آس/آ/

اسم[ویرایش]

آسا

  1. مترادف آویزان‌کن، بیاویز، آویخته‌کن در زبان فارسی که شاید قید محسوب شود.
    رَخدِ یودِین آسا!
    لباس را شستی آویزان کن‌حا!