آغن
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آغَن/
اسم[ویرایش]
آغن
- (قدیم): بن مضارعِ آغندن. و نیز آکندن.
- آغن اصطلاحی رایج در دنیای باستان و در زبان معیار باستان به دو بخش آغ - اَن قابل تجزیه است؛ و هنگامی صرف می‌شده که ملکه سفید یا شاهزاده سفید از اسبی پیاده گردد.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس